بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ     اَلحَمدُ لِلّهِ رَبِّ العالَمینَ وَ الصَّلاةُ وَ السَّلامُ عَلی خَیرِ خَلقِه مُحَمَّدٍ وَ عَلی عِترَتِهِ الطّاهِرینَ وَ اللَّعنُ الدائِمُ عَلی اَعدائِهِم اَجمَعینَ مِنَ الآنَ إلی لِقاءِ یَومِ الدّینِ آمّینَ یا رَبَّ العالَمینَ     بعد از شکر حضرت حق که اولا امسال هم به ما توفیق داد تا ماه مبارک رمضان را درک کنیم و ثانیا إن شاء الله با بهره­برداری از آن ماه همراه باشد در مرتبه سوم، این توفیق حاصل شده است که اولین شب جمعه ماه را هم درک کنیم. اهمیت شب جمعه و روز جمعه ماه مبارک رمضان به این است که امام صادق علیه السلام فرمودند: خداوند وقتی حلول ماه رمضان اتفاق می­افتد در هر روزی، هزار هزار آزاد­شده از جهنم دارد. ولی وقتی شب جمعه فرا می­رسد و روز جمعه فرا می­رسد در هر ساعتی هزار هزار آزاد­شده از جهنم دارد. حضرت فرمودند: این­ها کسانی هستند که قطعا مستوجب جهنم هستند. این را از این جهت عرض کردم که بدانید در شب جمعه، غرق در رحمت حضرت حق هستیم. لحظه به لحظه، فیوضات رحمانی حضرت حق نازل می­شود. بستگی به این دارد که ما چقدر کاهل نباشیم و تنبلی نکنیم و بتوانیم از آن­ها بهره ببریم.     بحثی را که در شب­های جمعه این سال بیان خواهم کرد بحث تؤبه از یک نگاه جدید است. در بحث تؤبه، تؤبه واقعی است که ملاک است. می­خواهیم ببینیم که چه بکنیم تا به این تؤبه واقعی برسیم و چگونه این تؤبه واقعی را در طول زندگی حتی بعد از رمضان هم ادامه بدهیم. تؤبه و مراقبت از آن، بحث امسال ما است. بنابراین به طور فنی، اولین بحثی که مطرح می­شود معنای تؤبه است. تؤبه به چه معنایی است؟ بعد از آن، نتایج و آثار حیات­بخش تؤبه را بیان می­کنیم و بعد از مراحل و ارکان تؤبه را. علائم تؤبه را بیان می­کنیم. فرض بفرمایید من در شب نوزدهم تؤبه کرده­ام. به چه سببی باید تؤبه کنم؟ به چه شکلی باید تؤبه کنم؟ همان شش موردی را که امیرالمؤمنین علیه السلام فرموده است را به چه شکلی در زندگی باید پیاده کنم؟ الان تؤبه کردم و فردا می­خواهم ببینم من از تائبین هستم یا نیستم. علائم تائب چیست؟ باید بفهمم من این کاره بوده­ام یا نبوده­ام و رمضان امسال از دستم رفت یا نرفت. این­ها بحث­هایی است که إن شاء الله در این رمضان پیگیری خواهیم کرد اگر خدا اراده کرده باشد.     معنای لغوی تؤبه، پشیمانی و ندامت است. یک معنای دیگر لغوی از نظر لغت عرب، بازگشت به سوی خدا است. پس دو معنای لغوی داریم:

1. پشیمان شدن.
2. بازگشت به سوی خدا.

    اینکه در سوره مبارکه تحریم آیه 8 فرموده است: (تُوبُوا إِلَى اللَّهِ) به این معنا نیست که پشیمان بشوید. بلکه یعنی به سوی خدا برگردید. این معنای لغوی ماده تؤبه بود.     در شرع مقدس و اصطلاح شرعی، تؤبه به چه معنایی است؟ آن فرمایشی که علما فرموده­اند را عرض می­کنم. عبارت عربی آن را نمی­خوانم چون حدیث نیست. من فقط آیات قرآن و احادیث را عربی هم می­خوانم. ترجمه فارسی آن را دقت بفرمایید: تؤبه در شرع مقدس به معنای ترک کردن گناه است. گناه را باید ترک کرد. چرا گناه را باید ترک کرد؟ به خاطر قباحت آن. چه زمانی انسان، گناه را ترک می­کند؟ زمانی که پشیمان بشود. پس تؤبه در شرع مقدس به معنای ترک کردن گناه است به خاطر زشتی آن و پشیمانی از آنچه که تعدی و تجاوز کرده است و عزم و قصد بر اینکه به گناه برنگردد. تدارک کردن اعمالی که نیاز به تدارک و جبران دارد؛ چه حق الله باشد و چه حق الناس باشد. پس زمانی که این موارد چهارگانه حاصل گردید از نظر شرع مقدس، تؤبه حاصل شده است. باید از گناه به خاطر زشتی آن، پشیمان می­شوم. قلبا عزم می­کنم که گناه را ترک کنم و به سوی آن برنگردم. برنگشتن هم جزء تؤبه است. بنابراین اگر کسی بخواهد برنگردد باید مراقبت بر تؤبه داشته باشد. چگونه باید مراقبت بر تؤبه داشته باشیم؟ اگر برگردیم تؤبه شکسته شده است و یا اصلا محقق نشده است. این هم از معنای شرعی تؤبه.     اما اگر بخواهند کسی را به چیزی ترغیب و تشویق بکنند آثار و فواید آن را می­گویند و بیان می­کنند. من به بخشی از فواید مساله تؤبه اشاره می­کنم هم به حسب آیات و هم به حسب روایات:     اولین ثمره تؤبه: اگر کسی بخواهد جزء اولیاء الله بشود یعنی دوست خدا بشود راه آن، تؤبه است. محبوب خدا شدن با تؤبه است. محبوب خدا شدن یعنی خدا عاشق آن شخص بشود. خدا عاشق چه کسی می­شود؟ یکی از کسانی که خدا عاشق آن­ها است تائبین هستند. در سوره مبارکه بقره آیه 222 می­فرماید: (إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابينَ) یعنی خدا تؤبه­کنندگان را دوست دارد. به آن­ها مباهات می­کند. آن­ها محبوب درگاه حضرت حق هستند. امیرالمؤمنین علی علیه السلام می­فرماید: تُوبُوا إِلَى اللَّهِ وَ ادْخُلُوا فِي مَحَبَّتِهِ یعنی به سوی خدا برگردید و داخل در دایره محبت حضرت حق باشید. یعنی شما می­شوید معشوق و خدا عاشق می­شود. چه راهی از این آسان­تر؟ ولی برای رسیدن به اینجا باید آدابش را رعایت کرد. کسی بخواهد محبوب خدا بشود باید یک مراحلی را پشت سر بگذارد.     رسول گرامی می­فرماید: لَيْسَ شَيْ‏ءٌ أَحَبَّ إِلَى اللَّهِ تَعَالَى مِنْ مُؤْمِنٍ تَائِبٍ أَوْ مُؤْمِنَةٍ تَائِبَةٍ هیچ چیزی نزد خداوند از زن و مردی که تؤبه­کننده باشند محبوب­تر نیست. زن و مرد مؤمنی که تؤبه­کننده باشند را خدا دوست دارد و هیچ چیزی محبوب­تر از این در نزد او نیست. پس برای ورود به دایره محبت خدا باید تؤبه کرد. شاید این اصطلاح سخیف باشد ولی من واژه­ای جز این ندارم: برای اینکه جزء معشوقین خدا قرار بگیریم و خدا عاشق ما بشود باید تؤبه کنیم.     دومین ثمره تؤبه: دومین فایده و خصیصه­ای که در تؤبه وجود دارد این است که شخص توّاب، دوست و ولی خدا است. قَالَ رَسُولُ اللهِ صَلَّی اللهُ عَلَیهِ وَ آلِه: اَلتَّائِبُ حَبیبُ اللهِ تؤبه­کننده، رفیق خدا است. چقدر آقا است. گناه او را کرده­ایم. نافرمانی او را کرده­ایم. به ما اجازه می­دهد که به سوی او برگردیم و می­گوید کنار خودم بنشین. نمی­گوید برو. ما در این یک ماه می­خواهیم رفیق خدا بشویم. یاد بگیریم که رفیق خدا بشویم.     سومین ثمره تؤبه: خدا از تؤبه­ بندگانش خوشحال و خشنود می­شود. نمی­خواهید خدا را خوشحال کنید؟ فقط خدا باید شما را خوشحال کند با برآورده کردن حاجت­هایتان؟ اگر می­خواهید خدا شما را با برآورده کردن حاجت­هایتان خشنود کند و خوشحال بشوید شما هم به واسطه تؤبه، خدا را خوشحال کنید. فرمایش نورانی رسول گرامی است که فرمود: أَمَا وَ اللهِ لَلَّهُ أَشَدُّ فَرَحاً مِن تَؤبَةِ عَبدِه مِن الرَّجُلِ بِرَاحِلَتِه برای ترجمه حدیث مقدمه­ای را عرض می­کنم: دو چیز هست که ما آدم­ها را خیلی خوشحال می­کند.     1.­ فرض کن به کشور غریب رفته­ای. هر چه دلار داشته­ای در یک کیف گذاشته­ای. قبل از اینکه به هتل برسی همه را از تو می­دزدند. شرایط هم طوری نیست که اگر به ایران زنگ بزنی اتفاقی برای تو بیفتد. یعنی اینجا هم پولی وجود ندارد که بخواهند برای تو حواله کنند. تلفن شما در کیف بوده است. پلیس اینترپل آن را پیدا کرده است و تماس می­گیرد و می­گوید: پول شما پیدا شده است. آن را تحویل می­گیرید و می­بینید که حتی یک دلار هم از آن کم نشده است. چقدر خوشحال می­شوید؟ در کشور غریب که اصلا فکر نمی­کردید پول شما پیدا بشود ولی کیف شما بدون نقص پیدا شده است.     2.­ تمام زندگیت را گذاشته­ای. تمام پول خودت و طلاهای همسرت را گذاشته­ای و کادوهای ازدواج را گذاشته­ای. یک ماشین پراید صفر کیلومتر خریده­ای به مبلغ بیست میلیون تومان. از کمپانی بیرون آمده­اید. می­گویید حالا که ماشین را خریده­ایم زن و بچه را خوشحال کنیم. به قنادی می­روید که شیرینی بگیرید. پیاده می­شوید که شیرینی بخرید ماشین را می­دزدند. به هم می­ریزید. چون همه زندگی را روی این ماشین گذاشته­اید. به کلانتری خبر می­دهید. سه روز بعد به شما خبر می­دهند که ماشین شما پیدا شده است بدون اینکه خط روی آن افتاده باشد. چقدر خوشحال می­شوید؟     این دو مثال را لحاظ بکنید. پیامبر فرموده است: به خدا سوگند که خشنودی و خوشحالی خداوند از تؤبه بندگانش، بیشتر از خوشحالی آن مردی است که زاد و توشه­اش را در کشور غریب پیدا می­کند. من گناه کرده­ام. من تؤبه می­کنم ولی خدا است که بیشتر خوشحال می­شود. چقدر او آقا است. چه می­گوید. نمی­دانم؟ می­گوید یک نفر هم از جهنم دور شد. چقدر خوشحال می­شود. نمی­خواهید خدا را خوشحال کنید. اگر تو خدا را خوشحال کنی با تؤبه کردنت، خدا هم تو را با اجابت دعایت، خوشحال می­کند. چیزی که عوض دارد گله ندارد. عوض آن را به خدا بده. تو تؤبه کن و خدا را خشنود کن، خدا هم حاجت تو را می­دهد و تو را خشنود می­کند.     چهارمین ثمره تؤبه: درهای رحمت خدا باز می­شود. امیرالمؤمنین می­فرماید: التَّوْبَةُ تَسْتَنْزِلُ الرَّحْمَةَ تؤبه موجب نزول رحمت خدا می­شود. در اداره­ای می­روید و می­گویید: نمی­دانم چه شد که گره کار من باز شد. کاری بود که دو سال دنبال آن می­دویدم و حل نمی­شد. اما غافل هستی از اینکه شب جمعه یک الهی العفو گفته­ای و خدا رحمتش را به روی تو باز کرده است. تو یک الهی العفو گفتی و کار دو ساله­ات درست شد.     خدایا! در پی تؤبه چقدر رحمت نازل می­شود؟ تو که عدد نداری. قَالَ رَسُولُ اللَّهِ: الْمُؤْمِنُ إِذَا تَابَ وَ نَدِمَ فَتَحَ اللَّهُ عَلَيْهِ فِي الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ أَلْفَ بَابٍ مِنَ الرَّحْمَةِ زمانی که مؤمن تؤبه بکند و پشیمان بشود خدا هزار باب رحمت را بر او باز می­کند. هزار باب رحمت را باز می­کند یعنی اینکه: (لَيْلَةُ الْقَدْرِ خَيْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ). این هزار کنایه از این است که تمام باب­های رحمت به تو باز می­شود نه اینکه فقط هزار باب و بستگی به ظرفیت من و تو دارد؛ ولی شرط دارد. باید تؤبه کرد و پشیمان شد.     پشیمان بودن علامت دارد. به خدا اعتراض نمی­کنند. از خدا طلبکار نیستند. به خدا بدهکار هستند. مدام به خدا می­گویند: ما که لیاقت نداریم. عَبدٍ ضَعیفٍ ذَلیلٍ مِسکینٍ مُستَکینٍ لَا یَملِکُ لِنَفسِه نَفعاً وَ لَا ضًرّاً می­داند خودش را و می­گوید من هیچ چیزی ندارم.     پنجمین ثمره تؤبه: تؤبه موجب بخشش گناهان می­شود. گناه، هر چقدر هم که زیاد باشد و هر چقدر هم که بزرگ باشد به واسطه تؤبه، خدا آن را خط می­زند. یکی از مشکلات کسانی که در دایره نافرمانی می­افتند این است که می­گویند یعنی واقعا خدا از سر تقصیرات ما می­گذرد؟ شک دارند؟ اولین کسی که تردید کرد شیطان بود. شیطان به خاطر یک عمل متمرد شد. به او گفتند: برو که ما دیگر با تو کاری نداریم. بعد از سال­ها به خدا عرض کرد: راه بازگشتی هست؟ فرمود: آری. به شیطان گفت راه بازگشت هست. پرسید: چه کنم؟ فرمود: آن زمانی که آدم زنده بود به تو گفتم بر خود او سجده کن. امروز برو نجف و بر قبر او سجده کن. گفت: نه. راه برای شیطان هم باز است. من و تو هر چقدر هم بد باشیم اندازه شیطان بد نیستیم. این مسلم است. کجا این را گفته است؟ در سوره مبارکه زمر آیه 53 فرموده است: (قُلْ يا عِبادِيَ الَّذينَ أَسْرَفُوا عَلى‏ أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَميعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحيمُ). این آیه، زیباترین آیه قرآن است. خدا فقط اهل ایمان را به خدا منسوب نکرده است. در این آیه، خداوند ما گنهکاران را به خودش منسوب کرده است و فرموده: بندگان گنهکار من! از رحمت من مأیوس نشوید. هر چقدر هم که گناه شما بزرگ باشد، هر چقدر هم که گناه شما زیاد باشد من شما را می­بخشم. خدا همه گناهان را می­بخشد به خاطر اینکه او غفور و رحیم است.      برای گناهان زیاد باید بلد باشیم که درِ خانه چه کسی برویم. یک گناه هست که با یک اسباب خاصی بخشیده می­شود. ولی من که گناهانم زیاد است زیر این گنبد خضراء یک سبب بیشتر ندارم و آن هم این است که با نهایت خضوع و ادب بگویم: السَّلَامُ عَلَيْكَ يَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ. الان متوجه شدید چرا شب­های جمعه، شب تؤبه است؟ چون هر چقدر هم که گناهانمان زیاد باشد حسین با یک نگاه مرحمت­آمیز برای ما نزد خداوند وساطت می­کند و می­گوید: این شخص به من سلام کرد. من از تبار آن خاندانی هستم که یک کنیز به من یک دسته­گل داد و من او را آزاد کردم. این شخص به من سلام کرد و من هم او را از جهنم آزاد می­کنم. چه سرمایه­ای خدا به ما داده است. حیف است که به این سرمایه خیانت بکنیم. حیف است.     شما یک جنسی را که استفاده بکنید نمی­توانید آن را به جنس نو تبدیل کنید. به هیچ وجه نمی­توانید. هر چقدر هم بسته­بندی آن را درست بکنید و تمیز کنید یک عده هستند که می­فهمند این جنس دست دوم است. کیلومتر ماشین را هم که صفر بکنید می­فهمند که ماشین استفاده شده است. ولی خدا، آدم گناهکار را نو می­کند. التَّائِبُ مِنَ الذَّنْبِ كَمَنْ لَا ذَنْبَ لَهُ آدمی که گناهکار باشد و تؤبه بکند منِ خدا او را نو می­کنم و مثل کسی می­شود که اصلا گناهی نکرده است. اصلا به روی او نمی­آورم که گناه کرده است. ناراحت نباشید که از یاد آن ملکی که گناه را نوشته است هم می­برم. ناراحت نباشید که آن زمینی و زمانی و هر اسبابی که ناظر بوده است که در آن گناه کردید هم در قیامت علیه شما شهادت نمی­دهند. با یک تؤبه همه چیز را درست می­کنم. چرا خدا این کار را می­کند؟ چون نمی­خواهد ما به جهنم برویم.     امام صادق می­فرماید: إِذَا تَابَ الْعَبْدُ الْمُؤْمِنُ تَوْبَةً نَصُوحاً أَحَبَّهُ اللَّهُ فَسَتَرَ عَلَيْهِ فِي الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ وقتی مؤمن، توبه نصوح می­کند خدا او را دوست می­دارد. به خاطر این دوستی چه می­کند؟ گناهانش را در دنیا و آخرت می­پوشاند و نمی­گذارد کسی بفهمد که دیگری چه کرده است. در دنیا و آخرت نمی­گذارد. مردم یک طوری به من نگاه می­کنند و التماس دعا می­گویند که انگار من پسر امام صادق هستم. خدا نمی­گذارد شما بفهمید. رحمت خدا است.     ششمین ثمره تؤبه: رفع عذاب می­کند. عذاب قطعی را برمی­دارد. عذاب قطعی به واسطه دو چیز برطرف می­شود:

1. در سوره مبارکه انفال آیه 33 می­فرماید: (وَ ما كانَ اللَّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ وَ أَنْتَ فيهِمْ) ای پیامبر ما! مادامیکه تو بین این مردم هستی من این مردم را عذاب نمی­کنم. ثمره وجودی پیغمبر این است که خدا به حق القدم وجود نازنین ایشان، عذاب را نازل نمی­کند.
2. در همان آیه می­فرماید: (وَ ما كانَ اللَّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَ هُمْ يَسْتَغْفِرُونَ) مردم! مادامیکه شما استغفار می­کند من شما را عذاب نمی­کنم.

    امیرالمؤمنین ذیل این آیه شریفه می­فرماید: كَانَ فِي الْأَرْضِ أَمَانَانِ مِنْ عَذَابِ اللَّهِ وَ قَدْ رُفِعَ أَحَدُهُمَا فَدُونَكُمُ الْآخَرَ فَتَمَسَّكُوا بِهِ؛ أَمَّا الْأَمَانُ الَّذِي رُفِعَ فَهُوَ رَسُولُ اللَّهِ وَ أَمَّا الْأَمَانُ الْبَاقِي فَالاسْتِغْفَارُ‏ برای امان و امنیت از عذاب خدا، دو راه وجود داشت. یکی از آن دو رفت. یکی باقی مانده است. پیامبر رفت و استغفار باقی مانده است. حضرت می­فرماید: به این دومی تمسک بکنید. آن امانی که از دست شما رفته است رسول گرامی بود. به استغفار تمسک بکنید تا عذاب دفع بشود.     برادرها! در بین امت­های انبیاء سلف، یک امتی بودند که خدا با آن­ها خیلی خوب رفتار کرد. این­ها امت یونس بودند. موجودات لجبازی بودند. حضرت یونس به این­ها می­گفت: به خدای واحد گرایش پیدا بکنید. خدای احد واحد را بپرستید. این­ها لجبازی می­کردند و گوش نمی­کردند. حضرت یونس آن­ها را نفرین کرد. فرمود: إن شاء الله به زودی عذاب بر شما نازل بشود. چه مردمان فهیمی بودند. پیغمبرشان نفرینشان کرد و از بین امت رفت. این مردم دیدند که ابر تیره آمده است. عذاب آمده است. غبار تمام شهر را گرفته است. فهمیدند که عذاب الهی در راه است. رفتند در خانه پیامبر. دیدند پیامبرشان نیست و شهر را ترک کرده است. به خانه عالم جانشین یونس رفتند. به او گفتند: چه کنیم؟ گفت: یک راه بیشتر ندارد و آن هم اینکه تؤبه کنید. عذاب دارد می­آید. گفت: تؤبه کنید. گفتند: چگونه تؤبه کنیم؟ گفت: زن­ها و بچه­ها و حیوانات را به بیابان ببرید. زن­ها را از بچه­ها جدا کنید تا یک صحنه رقت­انگیزی ایجاد بشود. این­ها فریاد زدند و به ساحت مقدس ربوبی عرض کردند: رَبَّنا ظَلَمْنا أَنْفُسَنا وَ کَذَّبنَا نَبِیَّکَ تُبنَا إِلَیکَ مِن ذُنُوبِنَا وَ إِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَنا وَ تَرْحَمْنا لَنَكُونَنَّ مِنَ الْخاسِرينَ المُعَذَّبینَ فَاقبَل تَوبَتَنَا وَ ارحَمنَا یَا أَرحَمَ الرَّاحِمینَ ما به خودمان ظلم کردیم و نبی تو را تکذیب کردیم. ولی از گناهمان تؤبه کردیم. غلط کردیم. اشتباه کردیم. اگر تو از سر تقصیرات ما نگذری ما از زیان­کارانی که عذاب می­شوند خواهیم بود. تؤبه ما را بپذیر. این را به خدا گفتند. ابرها کنار رفت. غبار از بین رفت. یونس برگشت. خدا به یونس گفت: چرا امت من را تنها گذاشتی؟ من باید تو را ادب کنم. به دل نهنگ برو تا بفهمی که نباید این امت را تنها می­گذاشتی.     برادرها! چه عذابی بالاتر از اینکه ما صاحبمان را نمی­بینیم. اگر امشب تؤبه کنیم و اگر می­خواهیم تؤبه کنیم و مراقبت بر تؤبه داشته باشیم باید به این خاطر باشد که بتوانیم جمال دل­آرای پسر فاطمه را ببینیم. اینکه ما منسوب به او باشیم ولی نتوانیم به حریم او راه پیدا کنیم چیزی جز عذاب الهی نیست. ما هم به حضرت حق عرض می­کنیم: تُبنَا إِلَیکَ فَاقبَل تَوبَتَنَا به سوی تو برمی­گردیم. ما را بپذیر. اگر بگویی نمی­پذیرم می­گویم ما یک تیری در کمان خودمان داریم و آن تیر، حسین ابن علی ابن ابی طالب است. ما با حسین می­آییم. ما پشت امام حسین می­ایستیم. عده­ای در ماه مبارک رمضان ممکن است در کنار مزار حضرت سید الشهداء باشند. ما نیستیم ولی عاشق او هستیم. حضرت امام صادق علیه السلام فرمود: اگر می­خواهید کسی را امتحان کنید و ببینید محب امام حسین هست یا نه فقط در مقابل او سه بار بگویید: صَلَّی اللهُ عَلَیکَ یَا اَبَا عَبدِاللهِ صَلَّی اللهُ عَلَیکَ یَا اَبَا عَبدِاللهِ صَلَّی اللهُ عَلَیکَ یَا اَبَا عَبدِاللهِ     اهل معرفت گفته­اند وقتی امام حسین را صدا می­زنید وجود نازنین امام حسین توجه می­کند. وقتی ایشان توجه می­کند می­توانید امام را مورد خطاب قرار بدهید. وقتی خواستید خطاب قرار بدهید با انگشت سبابه رو به سید الشهداء می­کنید و ایشان را قسم می­دهید: یَا اَبَا عَبدِاللهِ! اُنشِدُکَ بِدَمِ المَظلُومِ اُنشِدُکَ بِدَمِ المَظلُومِ اُنشِدُکَ بِدَمِ المَظلُومِ آقای من! مولای من! تو را به خون مظلوم قسم می­دهیم. به امام حسین می­گوییم مظلوم؟ مگر در کربلا از او کسی هم مظلوم­تر بود؟ یک نفر از همه مظلوم­تر است. اگر قمر بنی هاشم را تیر زدند به خاطر این بود که شمشیر زد. اگر علی اکبر را کشتند شمشیر زد. اگر قاسم را کشتند شمشیر زد. تنها کسی که بدون جرم به شهادت رسید شاهزاده بزرگوار وجود نازنین علی اصغر است. اُنشِدُکَ بِدَمِ المَظلُومِ اُنشِدُکَ بِدَمِ المَظلُومِ إلَهی العَفوَ